تاریخ ولز

تاریخچه ولز با ورود رومی ها آغاز می شود. رومی ها (با 40،000 سرباز قوی) در 43 میلادی به جزایر بریتانیا حمله کردند. آنها این خاک را انگلیس نامیدند. پیش از 79 میلادی، ولز (پس از کمی مقاومت) مغلوب شد و سپس تا فروپاشی خود تا 410 میلادی، تحت کنترل رومی ها بود. در طول 200 سال بعد  و با ورود مسیحیت، ولز به قلمروهای کوچک پادشاهی تقسیم (و یا تبدیل) شد. جنگ های منطقه ای نیز برای تصرف این سرزمین به امری عادی بدل شده بود.  

با فشار ساکسون های انگلیسی در سال 770، طی اختلافات مرزی، پادشاه ساکسون، Offa از Mercia، سدی را بین انگلستان و ولز قرار ایجاد کرد.

پهنای این سد در برخی نقاط به 65 فوت (20 متر) می رسید. ساکسن ها، زمین سمت دیگر سد را "ولز" و اهالی آن را "ولزی"  نامیدند و به سرزمین خود نیز "Cymru،" می گفتند و فرهنگ منحصر به فرد خود را، هم از نظر اقتصادی و هم زبانی با یکدیگر آمیختند.

اما پس از آن که ویلیام فاتح، پایگاه های قدرت خود را در امتداد مرز ویلز گسترش داد، نورمان ها به راحتی جنوب را تحت کنترل گرفتند و تملک شمال را نیز آغاز کردند.

ادوارد اول، پادشاه انگلیس، در سالهای 1272 موفق به فتح ولز شد؛ Llywelyn در جنگ کشته شد و آن هنگام که ادوارد اول پسر خود را به پادشاهی ولز منصوب کرد که این سنت تا به امروز ادامه دارد، تلاش 200 ساله نورمن ها برای کنترل ولز به پایان رسید.

غرور و جایگاه ولز به آهستگی کمرنگ شد و در سال 1400، شورشی به رهبری Owain Glyndwr علیه انگلستان آغاز شد. وی خود را شاهزاده ولز نامید و پس از موفقیت های اندکی، هنری چهارم، این شورش را خنثی و قانون انگلیس بار دیگر بصورتی پایدار و محکم  استوار کرد، Glyndwr نیز در حومه شهر مفقود شد.

در اواسط سال 1700، با وقوع انقلاب صنعتی، استخراج از معادن زغال سنگ، تولید آهن و قلع، روحی تازه در کالبد ولز دمیده شد؛ خطوط راه آهن توسعه یافت، جمعیت افزایش یافت و - تقریباً یک شبه - جوامع کوچک جنوب شرقی به شهرهای بزرگ تبدیل شدند.

امروزه ولز، قطعا در حال تحول است، اما برخی چیزها در آن هرگز تغییر نمی کند، زیرا زیبایی بکر این سرزمین و غرور و افتخار مردم ولز برای همیشه زنده خواهد ماند.