سنت جونز

سنت جونز، مرکز و بزرگترین شهر در نیوفنلاند و لابرادور، همچنین، قدیمی ترین شهر انگلیسی تاسیس شده در امریکای شمالی است. این شهر در نوک شرقی شبه جزیره آوالون در جزیره نیوفنلاند، واقع شده است. با جمعیتی بالغ بر 196,966 در سال 2011، منطقه شهری سنت جونز، طبق سرشماری، در رتبه دوم بزرگترین منطقه شهری در آتلانتیک کانادا، بعد از هالیفاکس و در رتبه بیستم بزرگترین منطقه شهری در کانادا، قرار دارد. اسم آن به روز جشنی از جان باپتیست، وقتی که جان کبوت در سال 1497 با کشتی به سمت بندر سفر کرد،نسبت داده می شود.

نیوفنلاند به عنوان یک مستعمره انگلیسی به نام الیزابت اول در 1583 ادعا شده است، به طور موقت توسط هلندی ها در سال 1665 تسخیر شده ، و سه بار توسط فرانسوی ها مورد حمله واقع شده است. سنت جونز هر زمان که به تصرف درآمده، دوباره تقویت شده است. نیروهای بریتانیایی از استحکامات سنت جونز در طول جنگ هفت ساله امریکای شمالی، جنگ انقلابی امریکا و جنگ 1812، استفاده کردند. سنت جونز، نیازهای متفقین در جنگ جهانی دوم را با ارائه پایگاه هوایی برای ارتش ایالات متحده و یک بندر برای کشتی های جنگی ضد زیردریایی، برآورده کرده است.

سنت جونز و استان به طور کلی، با سقوط شیلات شمال، که نیروی محرکه ای برای اقتصاد استانی برای صدها سال بوده است، تحت تاثیر قرار گرفته شد. پس از یک دهه نرخ بیکاری بالا و کاهش جمعیت، نزدیکی شهر به میدان های نفتی هیبرنیا، ترا نوا و وایت رز، منجر به شکوفایی اقتصادی که موجب رشد جمعیت و توسعه تجاری است، شد. در نتیجه، منطقه سنت جونز در حال حاضر، حدود نیمی از بازده اقتصادی استان را به خود اختصاص داده است.

معماری سنت جونز سبک متفاوتی ازسایر قسمت های کانادا دارد، و ساختمان های اصلی آن باقی مانده ای از تاریخ خود، به عنوان یکی از اولین پایتخت های استعماری انگلیس هستند. ساختمان ها، با توجه به معنی قابل دسترس برای ساخت سازه ها، سبک های متفاوتی داشتند.

با شروع به عنوان پایگاه ماهیگیری برای ماهیگیران اروپایی، سنت جونز بیشتر از خانه های ماهیگیران، انبارها، کلبه های ذخیره سازی، واسکله های چوبی، تشکیل شده است. مانند بسیاری از شهرهای دیگر آن زمان، هنگامیکه انقلاب صنعتی اتفاق افتاد و روش های جدید و مواد برای ساخت و ساز معرفی شدند، چشم انداز شهر کاملا تغییر کرد. آتش سوزی بزرگ 1892 ، بیشترین قسمت هسته مرکزی شهر را خراب کرد. بیشتر ساختمان های مسکونی از این دوره وجود دارند.

اغلب در مقایسه با سانفرانسیسکو با توجه به منطقه تپه ای  و پیچ های تند خیابان های مسکونی، مسکن در سنت جونز، در رنگ های روشن نقاشی می شود. شورای شهر مقررات جدی در منطقه مرکز شهر، از جمله محدودیت در ارتفاع ساختمان را اجرا کرده است. این مقررات، جنجال های زیادی را در طول سالها ایجاد کرده است. با شهری با تجربه چنین رونق اقتصادی، کمبود اتاق های هتل و فضای اداری باعث شده پیشنهاداتی مطرح شود که مقررات محدودیت ارتفاع فعلی اجرا نشود. حامیان میراث، استدلال می کنند که مقررات فعلی باید تقویت شوند، در حالیکه سایرین بر این باورند که مقررات باید در جهت توسعه اقتصادی، متعادل شوند.

اقتصاد سنت جونز، هم  به نقشش به عنوان پایتخت استانی نیوفنلاند و لابرادور و هم به اقیانوس وابسته است. خدمات اجتماعی که توسط دولت فدرال و استانی حمایت می شود، کلیدی بوده است برای گسترش نیروی کار و ثبات اقتصادی این شهر، که از بخش بازرگانی، خدمات و خرده فروشی حمایت می کند. دولت استانی، بزرگترین کارفرما در شهر است. با فروپاشی صنعت ماهیگیری در نیوفنلاند و لابرادور در دهه 1990 نقش اقیانوس ها در حال حاضر به آنچه که در زیر آن نهفته است (نفت و گاز) گره خورده است. سنت جونز، مرکز صنعت نفت و گاز در کانادای شرقی و یکی از 19 شهر انرژی جهان است. اکسون موبیل کانادا و بسیاری از شرکت های بزرگ دیگر، در سنت جونز مستقر هستند. سه بخش عمده توسعه نفت ساحلی، هیبرنیا، ترا نوا و وایت رز، در حال تولید نفت از ساحل دریا هستند. انتظار می رود چهارمین میدان نفتی با نام هبرون نیز تا سال 2017 به مرحله تولید برسد.

اقتصاد در سال های اخیر رشد سریعی داشته است. در سال های 2010 و 2011 تولید ناخالص داخلی افزایش یافت. رشد ثبت  شده در آن سالها به ترتیب، 6.6 و 5.8 درصد بوده است. پیش بینی های اقتصادی، عنوان می کند که این شهر رشد قوی اقتصادی خود را در سال های آینده نه تنها در صنعت اقیانوس، بلکه همچنین در صنعت توریسم و اقامت با رشد جمعیت ادامه می دهد. در می سال 2011 ، نرخ بیکاری شهر، به 5.6 درصد (رتبه دوم پایین ترین نرخ بیکاری در کانادا) سقوط کرد.

سنت جونز، همچنین به عنوان یک شهر کارآفرینی، شهرت دارد. در گزارش 2009 فدراسیون کانادا از تجارت مستقل، معروفترین شهرهای کارآفرین کانادا، سنت جونز بهترین شهر بزرگ در آتلانتیک کانادا در نظر گرفته شد و به طور کلی رتبه نوزدهم را در کانادا برای فراهم کردن یک محیط خوب برای توسعه کسب و کار کوچک، کسب کرد.

منطقه مرکز شهر، مرکز فرهنگی سنت جونز است و به یک مقصد توریستی عمده ای در نیوفنلاند و لابرادور و آتلانتیک کانادا، تبدیل شده است. هر دو خیابان واتر و داک ورت، برای رنگ های روشن ساختمان هایشان که مغازه های توریستی متعدد، بوتیک های لباس و رستوران ها را شامل می شود، معروف هستند.

خیابان جورج، در مرکز شهر، محل شاخص زندگی شبانه شهر است. این خیابان جشنواره های سالانه متعدد، از جمله جشنواره خیابان جورج در آگوست و جشنواره مردی گرس در ماه اکتبر را برگزار می کند. این خیابان تقریبا هر شب هفته با شغل های موزیکی بسیار شلوغ است. سالن LSPU خانه ای برای مرکز هنر است. "سالن" میزبان یک جامعه پر جنب و جوش و متنوع برای هنر و به عنوان ستون فقرات و توسعه زیرساخت های هنری در مرکز شهر در نظر گرفته شده است. مشاغل بسیاری از هنرمندان مشهور نیوفنلاندی از جمله ریک مرسر، ماری والش، کتی جونز، اندی جونز و گرگ تامی، از آنجا شروع شد. خانه های مرکز فرهنگی و هنری سنت جونز مثل گالری هنر، کتابخانه ها و تئاتر 1000 صندلی، محل برگزاری های بزرگ شهر برای تولید سرگرمی است.